Η νίκη του νερού πάνω στο αίμα

κείμενο σΤα Νέα του Βελγίου

διαχωριστικό (το): σταθερή ή κινητή κατασκευή που χωρίζει ένα χώρο στα δύο σαν τοίχος [από το «Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής»] || διαχωριστικό (το): αυτό που σου υψώσανε ώστε να μη σε βλέπουν [από το λεξικό «Πόσο πιο λιανά να σου τα πω»]   

Λέει κάπου στους Χτίστες ο Γιώργος Χειμωνάς: «Είναι ένας τοίχος αλειμμένος μ’ ένα υλικό σαν σημασία».

Μ’ έναν τέτοιο τοίχο βρέθηκα τετ-α-τετ τις προάλλες. Για την ακρίβεια όχι τοίχο: πιο σωστά «διαχωριστικό» θα έπρεπε να πω. Απ’ αυτά τα μεταλλικά που στερεώνονται γερά σε τσιμεντένιες βάσεις, και που το ύψος τους είναι τέτοιο ώστε να κρύβει τη θέα σε εργοτάξια. Απ’ αυτά που συναντά κανείς καθημερινά, και που συνήθως περιορίζουν το πλάτος του δρόμου ή του πεζοδρομίου. Απ’ αυτά που σαν τα δεις, αμέσως υποθέτεις πως εντός του χώρου που περιφράσσουν «Εκτελούνται Έργα». Και τέλος πάντων απ’ αυτά που λειτουργούν σαν «προστατευτικά»: προστατεύουν εμάς τους υπόλοιπους ανθρώπους από το εργοτάξιο, και το εργοτάξιο από εμάς τους υπόλοιπους ανθρώπους… Μέσα σε τέτοια «διαχωριστικά» είναι που φτιάχτηκαν τα μετρό, αλλά και τόσα άλλα. Μέσα σε τέτοια «διαχωριστικά» είναι που συντελείται αυτό που αποκαλούμε με τον κοινό κι αφηρημένο όρο: «πρόοδος». Κι είναι έτσι σαν… η πρόοδος αυτή να συντελείται εν αγνοία μας: δηλαδή, μολονότι ενημερωνόμαστε σχετικά με το έργο που πραγματοποιείται «εντός των τειχών», ουδεμία οπτική επαφή έχουμε μαζί του μέχρι την –ευλογημένη για κάποιους· για κάποιους άλλους αναθεματισμένη– ώρα που θ’ αποσυρθούν αυτά τα «διαχωριστικά», για ν’ αποκαλυφθεί επιτέλους, εν όλη του τη δόξη, το κατασκευαστικό αποτέλεσμα. Εντάξει, εδώ που τα λέμε, δεν έχουμε άγνοια κι όλοι μας: φαντάζομαι πρέπει να εξαιρέσουμε αυτούς που διαμένουν στα υψηλά διαμερίσματα των παρακείμενων πολυκατοικιών. Αυτοί οπωσδήποτε κάτι παραπάνω βλέπουν. Αν και γνώμη μου είναι πως σίγουρα θ’ αντάλλασσαν αυτή τους τη γνώση με τη δική μας άγνοια: ο θόρυβος βλέπετε… Κι η σκόνη…

Τέλος πάντων.

Όπως και νά ’χει, το δικό μου «διαχωριστικό» δεν υπολειπόταν σε σημασία από τον τοίχο του Χειμωνά – το υλικό του «διαχωριστικού» μου δηλαδή δεν υπολειπόταν…

Κι αυτό γιατί το μεταλλικό μου «διαχωριστικό» είχε από πάνω ως κάτω καλυφθεί από χάρτινα απομεινάρια αφισών. Αφισών που διαφήμιζαν συναυλίες, πάρτυ, δίαιτες, θέατρα και ταινίες· που καλούσαν σε πορείες, απεργίες, αλληλεγγύες· που παρωθούσαν σε διαμαρτυρίες· που τάζανε εργασίες· που πούλαγαν βλακείες… Αφισών που αφού παστώθηκαν με αλευρόκολλα η μια πάνω στην άλλη, εν συνεχεία σκίστηκαν, ξεσκίστηκαν, και ξεσκιστήκανε πατόκορφα εν τέλει, αφήνοντας το «διαχωριστικό» μου μ’ ένα χάρτινο μακιγιάρισμα που διόλου δεν μπορεί να περηφανεύεται για… ματ αποτέλεσμα. Τουναντίον: ξεφλουδισμένο και σαγρέ, το πρόσωπο του «διαχωριστικού» μου ήταν σαν καλυμμένο από χάρτινα λέπια. Κι είχε άμεση ανάγκη από ένα γερό λίφτινγκ…

Ε, τι νά ’κανα κι εγώ; Πήρα μια μεγάλη σπάτουλα κι άρχισα με νέφτι να τρίβω και να ξύνω. Μ’ όλη μου τη δύναμη: έξυνα κι έτριβα, έξυνα κι έτριβα…

Όταν καθάρισα περίπου ένα καλό τετράγωνο σε μέγεθος παραθύρου, πήρα μια ανάσα, κι αφού χάζεψα για λίγο το καθαρό μεταλλικό μουτσούνι του «διαχωριστικού» μου που με τόσο κόπο αποκάλυψα, κοντοστάθηκα, έβγαλα το γεμάτο μου σπρέυ κι έγραψα με ωραία γράμματα:

Κι έμεινα να κοιτώ το «διαχωριστικό» μου, τα έργα που εκτελούνται, τα έργα που δεν εκτελούνται, την «πρόοδο», τη σημασία τους, τη σημασία της, τη σημασία μου, τη σημασία του «διαχωριστικού» μου… 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Ευχαριστίες στη Δέσποινα (aka @klutaiplustra) για τις τρεις εύστοχες φωτογραφίες της

Ο τίτλος του κειμένου είναι δανεικός από το ομώνυμο ποίημα του Γιάννη Βαρβέρη, της συλλογής Στα ξένα

Εκλεκτικές κειμενικές συγγένειες: Για περάστε κι από δω